"Ik had geen pijn, dus ik voelde me niet ziek"

Wat begon met het vermoeden van een longontsteking, eindigde in longkanker voor Lientje Czifra (65 jaar). Ze kreeg steeds meer pijn, maar haar huisarts stuurde haar tot drie keer toe naar huis. Bij de laatste afspraak kon ze niet eens meer naar de controletafel lopen en werd ze doorgestuurd naar de eerste hulp.

Het duurde al met al een paar maanden voordat de tumor gevonden was. Eerst werd gedacht aan een zware longontsteking, maar de tumor werd onder de ontsteking - die zo groot was als een vuist - gevonden. “Mijn hele wereld stortte in. Daar zit je dan, niet wetende wat te doen. Ik wilde zo snel mogelijk beginnen met de tumor laten behandelen, maar de artsen durfden niet te zeggen wanneer ik kon starten. Het was een rollercoaster”, vertelt Lientje.

_{Tekst gaat verder onder de foto}

_{Lientje Czifra (65 jaar)}

Acceptatie

Het heeft lang geduurd voordat Lientje haar diagnose accepteerde. “Ik lag in het ziekenhuis en hoorde andere mensen schreeuwen van de pijn. Dat had ik niet. Het voelde alsof ik niet ziek was, zij leken veel zieker dan ik”, legt Lientje uit. In het ziekenhuis kwam ze in een warm bad terecht. “Er werd naar me geluisterd. Als ik geen zin had om te praten dan was dat goed en anders kon ik altijd bij de verpleegkundige terecht.” In een week tijd werd Lientje van de ene naar de andere chemo geleid. “Als ik er nu aan terug denk, dan doet het me nog wat.”

Sportershart

Lientje sportte jarenlang 2,5 uur per dag, zes dagen in de week. Dat is haar redding geweest: haar goede conditie, een ‘sportershart’ zoals de artsen het noemden. “Ik probeer het sporten weer langzaam op te pakken. Nu loop ik vooral veel, maar na anderhalf uur ben ik daar ook klaar mee. Ik moet gewoon iets doen, maar mijn man vraagt zich weleens af of dat zo verstandig is. Ik wil er niet aan toegeven dat ik ziek ben.”

Altijd bezig

Er heerst spanning als Lientje niks te doen heeft. Dan dwalen haar gedachtes naar haar ziekte; wat gebeurt er op dit moment in haar lichaam? “Ik hou mezelf veel bezig. Ik ga leuke dingen doen met mijn zus of rommel thuis een beetje aan. Naar buiten durf ik niet wegens corona.” Ze doet alles op haar eigen tempo. Als het vandaag niet lukt, dan doet ze het morgen. “Ik probeer mezelf terug te vinden. Dingen die ik normaal deed, kan ik nu niet meer. Daar moet ik een eigen weg in zien te vinden.”

“Voor jullie ga ik vechten”

Lientje blijft optimistisch tijdens deze heftige periode: “Ik sta er heel positief in, ondanks alles. Mijn man, kinderen en kleinkinderen hadden het er heel erg zwaar mee. Als de kinderen op bezoek komen, zie ik die verdrietige gezichtjes. ‘Voor jullie doe ik het, voor jullie ga ik vechten’, denk ik dan. Het is zwaar, maar toegeven doe ik niet. Ik moet het winnen van die kanker en probeer me niet gek te laten maken.” Als ze pijn heeft, wordt ze weer even herinnerd aan haar ziekte. Ze beseft dat tijd kostbaar is. “Ik wil dingen doen, omdat ik bang ben dat ik het straks niet meer gaat. Dat moment gaat er namelijk komen.”

Geniet momenten

Lientje haalt haar geluk nu uit kleine dingen, ergens een patatje eten of een terrasje pakken is al waardevol. “Samen zijn met familie en kleinkinderen maakt me gelukkig en dat vind ik ook belangrijk. Even met mijn man weg of bijpraten met mijn zus. Het zit niet in de grote dingen. Tijd doorbrengen en samen zijn, daar kan ik echt van genieten.”

Noot van de redactie

Onlangs kregen we het verdrietige bericht dat Lientje is overleden. Op verzoek van haar partner Paul blijft haar ervaringsverhaal te lezen op onze website. 
“Lientje had niet anders gewild”, zegt hij daarover.