Het verhaal van de klinisch verloskundige

“Als je mensen laat zien dat het je raakt, help je hen daar mee.”

“Professioneel gezien wil je niet te veel emoties tonen. Maar als het je niet zou raken, zou dat ook heel raar zijn. Als je kil bent, voelen mensen zich niet begrepen. Als je kunt laten zien dat het je raakt, help je mensen daar toch mee. Vooral in het begin van je loopbaan is het lastig om daar een balans in te vinden,” vertelt klinisch verloskundige Marleen. Zij is 13 jaar verloskundige en maakt het ook  mee dat ze ouders moet vertellen dat het niet goed is met de baby. 

Duidelijk zijn

“Soms hebben ouders zelf bedenkingen. Voelen ze het kind niet meer bewegen. Het is dan intens verdrietig als ik moet vaststellen dat het kindje is overleden.” Het belangrijkste op dat moment? Marleen weet het direct: “Het duidelijk vertellen, er niet omheen draaien. Voor de ouders  tegenover me moet het meteen duidelijk zijn wat ik bedoel.  Zo’n verdrietig nieuws vertellen is geen onderdeel van de opleiding. Je moet daar in de praktijk ervaring mee krijgen. In het begin is dat enorm lastig: hoe vertel ik dit? Het is een enorme klap voor ouders. Ik kan het ontvangen van die klap een beetje draaglijker maken door duidelijk te zijn.”

Tegenstrijdig

Marleen ziet vaak dat ouders na zo’n bericht in een roes terechtkomen. “Het lastigste is dat ouders een tegenstrijdige periode tegemoet gaan. Aan de ene kant verwelkomen ze hun kindje. Maar aan de andere kant moeten ze daar direct afscheid van nemen. Wij zijn er om mensen stapje voor stapje door dat proces te begeleiden. Om ervoor te zorgen dat ze zo’n intens verdrietige periode toch zo goed mogelijk doorkomen.” 

Herinneringen maken

Er zijn heel veel mogelijkheden waarvan ouders niet weten dat ze er zijn. “Neem een wateropbaring als optie. Een niet volgroeide baby opbaren is lastig. Opbaren in water maakt dat een kindje er mooi uitziet; het krijgt zijn natuurlijke kleur en vorm terug. Ik wijs ze op zulke kleine dingen. Die lijken onbenullig, maar kunnen later heel belangrijk zijn in verwerking van het verlies. Herinneringen maken is belangrijk. De baby vasthouden, foto’s maken, een afdruk maken van de handjes of voetjes, goed naar de baby kijken - van wie heeft hij of zij dat neusje of die mooie wimpers? Ouders moeten alle opties weten en een overwogen keuze kunnen maken. Daar is tijd voor nodig. En het kan altijd dat ze een keuze maken en de volgende dag er toch op terugkomen. Het klinkt misschien gek om te zeggen, maar ik vind ouders begeleiden in zo’n proces een bijzonder aspect van mijn beroep.”