Twee slechte boodschappen kregen de nuchtere Marlène niet klein

Ze had nooit gedacht dat ze zeventien jaar later hetzelfde slechte nieuws zou krijgen. Marlène  van Casteren kreeg in 2003 de diagnose borstkanker, herstelde daarvan en genoot weer van het leven. Door een typisch geval van een geluk bij een ongeluk hoorde ze in juli 2020 opnieuw dat het niet goed zat in haar borst.

Het Zuid-Franse Hyères, de plek waar het allemaal begon voor Marlène. Op haar racefiets zoefde ze de berg af op weg naar haar man en twee zoons, die beneden in het havenplaatsje hadden gedoken. Een smal stukje op de weg, twee tegenliggers en voordat ze het wist lag ze op de grond. “Ik dacht dat mijn ribben gekneusd waren. Daarom ben ik voor de zekerheid naar de Spoedeisende Hulp gereden”, vertelt Marlène. Daar volgde inderdaad een diagnose, maar dan wel een heel onaangename. “Op de foto zag de dokter een tumor in mijn borst.”

Verrassing

Dat nieuws kwam als een donderslag bij heldere hemel voor Marlène, die over het algemeen erg nuchter in het leven staat. Met haar motto ‘het kan altijd erger’, vertelt ze dat het fietsincident een geluk bij een ongeluk was: “Mijn controlefoto op de poli Mammacare in het ETZ was door de corona-ontwikkelingen en vakantie van maart naar september verplaatst.” Achteraf gezien pakte dat goed uit. “In maart was er mogelijk nog niks te zien op de foto en normaal gezien zou het jaar daarop pas de volgende foto gemaakt worden.”

Samen met haar man zette Marlène meteen de terugreis naar Nederland in. Daar kwam ze opnieuw in de medische molen terecht. Opnieuw? Ja, want de nieuwe tumor betekende de tweede diagnose borstkanker voor Marlène. De eerste keer was in 2003. Ze had wat pijn rondom haar borst en na een röntgenfoto bleek het foute boel. Ze kon toen kiezen uit een aantal behandelopties, maar voor Marlène stond de keuze al vast. “Ik wist meteen dat ik een amputatie van mijn borst wilde.” Daarnaast moesten er ook nog vier chemokuren ingezet worden.

Pluk de dag

Hoewel het hele gezin beschikt over een nuchter karakter deed de diagnose borstkanker wel degelijk iets met Marlène. Daarom geniet ze van elk moment, ook nu het dagelijks leven er even anders uitziet. “Ik puzzel en kijk tv, twee dingen die ik voorheen nooit deed”, vertelt ze. “Ook kook ik uitgebreid en probeer ik zoveel mogelijk te bewegen.” Met dat laatste zat het voor de diagnose wel goed. Zo fietst Marlène ontzettend veel, zo’n 6000 kilometer per jaar. Dat hoge aantal moet ze nu wat bijstellen. “Mijn doel is 2500 kilometer dit jaar en dat ga ik nét halen, denk ik.”

Ook kwam er een bepaald besef om de hoek kijken. “Je realiseert je hoe kort het leven kan zijn.” Zo past Marlène het Latijnse spreekwoord ‘carpe diem’ (pluk de dag) steeds vaker toe. “Ik haalde mijn motorrijbewijs en duikbrevetten, waardoor we met het hele gezin kunnen duiken en rijden. Daarnaast reizen we veel en gaan we vaak naar ons eigen boerderijtje in het Franse Chinon.” Op die manier kan ze samen met haar man even van omgeving veranderen. Mooie ontwikkelingen die het zware traject wat verlichten. Ze is dan ook erg dankbaar dat ze dit soort dingen kán doen. “Wij hebben het geluk dat we niet in een sleur terechtkomen, omdat we kunnen kiezen wat we doen.”

Goede weg

Aan haar bezoekjes aan de poli Mammacare bewaart ze warme herinneringen. “Het was echt prettig. De medewerkers hebben alle aandacht, leggen alles goed uit en stralen rust uit.” Marlène is dus lovend over de ETZ-afdeling. “Kortom, ze zijn er écht voor jou.” Inmiddels heeft ze de goede weg ingeslagen. Na twee heftige periodes, met een borstamputatie, chemokuren met immuuntherapie en bestralingen, gloort er weer licht aan het einde van een lange, emotionele tunnel. Zelf haalde ze het volgende krachtige motto uit het traject: “Je weet niet wat de toekomst brengt, dus geniet van de dingen die je kúnt doen!”