'Er werd met aandacht naar me geluisterd'

Anne Petermans kwam in het ETZ terecht door een trap van een paard. Haar borstkas deukte in, ze had acht verbrijzelde ribben, een klaplong, gebroken borstbeen en een geperforeerde long. Door dit ongeval verbleef ze dertien dagen in het ETZ; vijf op de Intensive Care en acht op de afdeling Traumatologie. Dat is niet niks, maar ondanks de impact van het heftige ongeluk, vertelt ze over haar positieve ervaring met het ETZ.

Anne Peetermans kan zich niet meer veel herinneren van haar verblijf op de Intensive Care (IC). “Waarschijnlijk door de verdoving, medicatie en pijn”, legt ze uit. “Wat ik me wel herinner, is dat iedereen met veel respect en bekommernis voor me zorgde. Ik bewonder de verpleging op de IC ten zeerste voor de zorg, dag en nacht.” Anne lag vijf dagen op de IC voordat ze naar de afdeling Traumatologie ging. Omdat ze zich niet veel kon herinneren, is ze teruggegaan om de missende puzzelstukjes te zoeken van haar IC-verblijf. “Een vrijwilliger heeft me begeleid tot de IC. Ook was er een verpleegkundige aanwezig om met me te praten zodat ik dit stuk kon verwerken.”

_{Patiënte Anne Peetermans in gesprek met een van de geestelijk verzorgers in het ETZ.}

Operatie en doktersteam

“Ik ben heel blij dat ik in dit ziekenhuis terecht ben gekomen. De operatie ging voorspoedig, mijn wond is vakkundig dichtgenaaid en de narcose ging goed.” Na de operatie moest samen met de dokter gezocht worden naar een juiste pijnstilling. “Ik waardeer het ten zeerste dat er elke keer met aandacht geluisterd werd naar mijn bevindingen als patiënt. Er was op elk ogenblik aandacht voor mijn twijfels over mijn pijn en zorgen.”

De zaalartsen namen de tijd om de angsten van Anne te begrijpen. Elke beslissing van de artsen werd goed onderbouwd. Dat gaf haar een prettig gevoel en nam haar angsten weg. “Ze waren er voor me, ook als de pijn te erg werd. Zelfs midden in de nacht werd zonder uitstel een arts opgebeld die mij toestemming kon geven voor verdere medicatie.”

Trauma-afdeling

“Er was verpleging. Dag en nacht. Wat me vooral bijbleef, was de liefheid van eenieder. Het was nooit te veel gevraagd om te komen als ik belde. Vooral tijdens de nachten waarbij de pijn zo erg was dat ik liever de stekker eruit trok, waren ze daar. Altijd vol zorg en medeleven. Ze trachtten me zo goed mogelijk te helpen en me te troosten wanneer nodig.” Anne geeft de verpleegkundigen een dikke pluim. De verpleegkundigen sliepen niet tijdens de nacht, maar ze stonden weer even fris en vrolijk naast haar bed als ze belde. “Ze konden mij goed geruststellen.”

Verzorging

Anne: “De verpleegkundigen gaven me altijd voorzichtige, lieve aandacht tijdens het verzorgen. Bij de wonden, het opmaken van mijn bed, de toiletbezoeken. Ze deden veel voor me en moedigden me enorm aan om zelfstandig aan de slag te gaan. Telkens met de boodschap: bel maar indien nodig.  Dit maakt de stap naar ontslag toch wel wat kleiner.”

Logistiek personeel

Anne is ontzettend positief over elke medewerker van het ETZ. Ze omschrijft het logistiek personeel als respectvol, vriendelijk en bezorgd. “De medewerkers die mijn eten verzorgde, namen de tijd om te luisteren naar de behoefte van mij als patiënt. Ze lieten elke wens in vervulling gaan. Als ik me niet lekker voelde, nog niet wakker was, of nog gewassen moest worden, hadden ze veel geduld. Ze kwamen dan terug voor een tweede of derde keer.”

“Ik kan bijna niet geloven dat dit bestaat”, sluit ze af.  De paardrijdster kan met haar hand op haar hart zeggen: “Jullie dragen voor mij het kwaliteitslabel voor een Buitengewoon ziekenhuis. Het leek wel alsof iedereen in het ETZ een ‘chip’ ingeplant heeft met een dosis passie en openheid. Dankjewel dat ik een gast mocht zijn in dit ziekenhuis. Ik waardeer dit ten zeerste!”