Even stilstaan bij mangomomentjes

De kranten stonden er de laatste weken bol van, het mangomomentje. Mocht je het toch gemist hebben; een mangomoment is een lief zorgmomentje van extra aandacht voor de patiënt. Het kan allerlei vormen hebben, van een verse mango aanbieden aan een ic-patiënte (vandaar het woord mango-moment), naar een patiënt toch even op het balkon te laten staan omdat hij al weken geen frisse lucht gevoeld heeft en beslist niet van de afdeling af mag, tot een high tea regelen op de afdeling voor een jarige patiënt.

Het gaat om oprechte aandacht, de mens achter de patiënt zien en even buiten de gebaande paden treden. Even geen protocol opvolgen, maar kijken wat deze persoon op dit moment nodig heeft om het in de situatie uit te houden. Ook binnen het ETZ zijn er talloze mangomomentjes te vinden. Geestelijk verzorger Christel Leijten-Putters kroop in de pen en deelt er een paar met jullie uit eigen ervaring.

• de mevrouw van de huishoudelijke dienst die bij de patiënt blijft totdat de ambulancemedewerkers arriveren (omdat de patiënt zo zenuwachtig is en verder niemand heeft, en dat terwijl ze eigenlijk allang klaar was met werken, dat is buitengewoon!)
• de voedingsassistente die me vertelde dat ze de drie wakende zusjes toch een ontbijtje gegeven heeft (conform het protocol is dit eigenlijk niet aan de orde, maar ze ziet hoe zwaar de meiden het hebben bij het afscheid nemen van hun moeder, en een beetje extra aandacht in de vorm van een ontbijtje is dan de juiste zorg op het juiste moment, dat is buitengewoon!)
• de secretaresse van de afdeling die haar eigen telefoon aan een patiënt geeft om naar haar dochter te bellen (‘ach, deze patiënt heeft zelf geen telefoon en de verpleegkundigen hebben het erg druk, een kleine moeite toch’ is haar antwoord wanneer ik zeg dat dit bijzonder is, dat is buitengewoon!)   
• de verpleegkundige, die na haar dienst toch nog even langs de Intensive Care (IC) loopt om de echtgenoot van haar patiënte, die met spoed tijdens haar dienst naar de IC moest, een hart onder de riem te steken. (na een zware week en een loodzware dienst en een vrij weekend in het vooruitzicht, de tijd en de moeite nemen om een naaste te laten zien en voelen dat ze betrokken is, dat een patiënt geen nummer is maar een mens en dat er meegeleefd wordt, dat is buitengewoon!)
• de verpleegkundigen die in hun koffiepauze een patiënt bellen en de luidspreker aanzetten omdat ze allemaal mee willen luisteren. Ze vragen hoe ze thuis geslapen heeft, omdat deze patiënt ruim tien weken op de afdeling gelegen heeft en gisteren met ontslag gegaan is. Dat is buitengewoon!
• de arts die eigenlijk niets nieuws aan de patiënte te vertellen heeft, maar toch even op de rand van haar bed gaat zitten en haar handen even vastpakt (in de hectiek en de drukte van de dag, de overvolle agenda’s, afspraken, en tussen de telefoontjes door je patiënt een momentje oprechte aandacht geven, dat is buitengewoon!)
• de meeste mensen van het Palliatief Advies Team (PAT), die vaak niets extra’s krijgen en hun werkzaamheden voor het PAT meestal tussen de bedrijven door, in hun eigen tijd doen. Deze collega's beseffen gewoon hoe belangrijk het stukje palliatieve zorg is. Dat is buitengewoon!

Zomaar een paar mangomomentjes om even bij stil te staan. Want ook in het ETZ zijn wij elke dag buitengewoon bezig met z’n allen, maar vinden dat meestal doodgewoon.

Blog door Christel Leijten-Putters, geestelijk verzorger ETZ

Lees meer over onze ambitie en kernwaarden.