‘De verpleegkundigen hielden mij extra goed in de gaten’

“Ik was zo ontzettend moe van de benauwdheid. Ik kon letterlijk niks meer.” Jong en sportief, maar dan word je met een dubbele longontsteking opgenomen in het ETZ. Het overkwam Mariëlle Ammann (23) uit Tilburg.

Vlak voor de drukke decembermaand krijgt Mariëlle flinke griep. “Na een week ging ik naar de huisarts, die een lichte longontsteking constateerde”, vertelt ze. Mariëlle krijgt antibiotica mee naar huis. Een week later is de koorts gezakt, maar ze blijft zich benauwd voelen. “Ik kon bijna niet meer liggen, want dan kreeg ik te weinig lucht.” Tim Koot (29), de vriend van Mariëlle, zit naast haar op de bank en knikt. “Weet je nog dat je niet eens meer je surprise kon uitpakken?”, zegt hij. 

Isolatie

Een week later moet Mariëlle naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto. Daar blijkt al snel dat het goed mis is. “Ik moest meteen door naar de Spoedeisende Hulp”, vertelt Mariëlle. Op de foto’s is te zien dat Mariëlle een zware dubbele longontsteking heeft. Ook is het zuurstofgehalte in haar bloed veel te laag, wat betekent dat het zuurstoftekort haar organen kan aantasten. Mariëlle wordt in isolatie opgenomen op een eenpersoonskamer op de verpleegafdeling Maag-, Darm- en Leverziekten in het ETZ. Ze krijgt drie verschillende soorten antibiotica. Verpleging en bezoek draagt mondkapjes, omdat nog onzeker is of Mariëlle de griep heeft.

Neussonde

Mariëlle verblijft een week in het ziekenhuis. Ze vond het fijn dat de artsen en verpleegkundigen met haar meedachten. “Zo had ik de eerste dagen een neussonde voor extra zuurstof. Daardoor kreeg ik veel last van bloedneuzen, een droge keel en kon ik bijna niet meer slikken. Het slangetje deed zoveel pijn.”

“Op één avond drukte ik om half twaalf ’s nachts op het belletje en vroeg aan de verpleegkundige of de neussonde eruit mocht en of ik een zogeheten ‘brilletje’ mocht krijgen. Het brilletje geeft ook extra zuurstof, maar daarbij is minder zeker of alle zuurstof goed in de longen komt, omdat het alleen in de neus geblazen wordt. De neussonde daarentegen gaat tot in de keel en is daardoor vaak effectiever, omdat het zuurstof rechtstreeks in de longen komt. Dat brilletje zou veel minder pijn doen, maar betekende ook dat de verpleegkundigen mij beter in de gaten moesten houden. Ik was zo blij dat het mocht! Voor mij iets kleins, maar heel fijn dat de verpleegkundigen mij die nacht extra in de gaten hielden en luisterden naar mijn wens de neussonde te verwijderen.”

Verjaardag

Vlak voor haar 23-ste verjaardag mag Mariëlle naar huis. “De dag dat ik werd opgenomen, zei ik meteen tegen de longarts dat ik graag op mijn verjaardag weer thuis wil zijn. ‘Daar gaan we dan voor!’, kreeg ik als antwoord. Dat gaf me het gevoel dat naar mij als persoon werd gekeken.”

Mariëlle heeft ook nog een tip voor het ziekenhuis. “Elke avond om 12 uur ’s nachts werd het whitebord met de namen van de zorgverleners aangepast. Rond die tijd lig je als patiënt net te slapen, terwijl je vaak al meerdere malen per nacht wakker wordt gemaakt, bijvoorbeeld voor de medicatie. Wat mij betreft mag het bord ook om 8 uur ’s ochtends ververst worden”, zegt ze met een knipoog.

Herstel

Het gaat goed met Mariëlle. Het duurde wel zes maanden totdat ze volledig hersteld was. “Als ik erop terugkijk, vind ik het zo’n gek idee dat ik in een heel korte tijd helemaal niets meer kon. Ik heb een actief sociaal leven, werk fulltime, fiets veel en ga wekelijks hardlopen.” Tim knikt: “Van een simpel griepje, plots een longontsteking krijgen en in het ziekenhuis belanden. Ik zag jou snel aftakelen.”

Eigenwijs

Mariëlle heeft haar conditie stapsgewijs opgebouwd. “Vooral dat het herstellen zo lang duurde, was soms wel frustrerend. Bij een feestje gingen wij soms als om half tien ’s avonds naar huis.” Tim: “Wat was jij toen eigenwijs!” Mariëlle grinnikt. “Mensen verwachten het ook niet! Toen ik uit het ziekenhuis ontslagen was en drie ballonnen mee naar huis nam, zei iemand in de ziekenhuisgang tegen mij: ‘Hartelijk gefeliciteerd met de kleine!’ De persoon had totaal niet in de gaten dat ik ziek was. We hebben daar vreselijk hard om moeten lachen!”