‘De openheid van de dokters vond ik heel bijzonder’

“Na de uitslag bleef ik heel nuchter. Ik heb slechts één traantje gelaten. De wilsbeschikking was voor de operatie al geregeld.” Wanneer Will Jansen (69) te horen krijgt dat ze een hersentumor heeft, schiet ze meteen in de ‘regelstand’. Nu werkt ze hard aan haar revalidatie.

De tumor wordt ontdekt in het Elkerliek Ziekenhuis in Helmond. “Ik had al meer dan een jaar last van een gekke irritatie en gevoelloosheid in mijn rechterarm en -been”, vertelt Will. “Zelf dacht ik aan een ontsteking, maar er bleek iets in mijn hoofd te zitten dat er niet hoorde.” Will heeft een neurocytoom (zie kader), een langzaam groeiend goedaardig gezwel dat vooral bij kinderen voorkomt. Een acht uur durende operatie in het ETZ volgt om, zoals Will omschrijft, ‘het ding’ te verwijderen.

“Die uren waren voor mijn man en kinderen ontzettend spannend. ’s Ochtends vroeg werd ik weggereden naar de operatiekamer. Eenmaal van de uitslaapkamer af zagen ze mijn hoofd helemaal in het verband. Pas toen ik hen zag, kwamen ook bij mij de tranen.”

Lief

Will ligt ruim een week op de verpleegafdeling Neurochirurgie in het ETZ Elisabeth. “Geen enkel commentaar op de verpleegkundigen”, zegt ze stellig. “In die week kon ik helemaal niets. Verpleegkundigen staan onder een ongelofelijke tijdsdruk, maar als ik belde, waren ze er meteen. Ze waren betrokken, lief, aardig en geduldig. Ik vond dat echt speciaal.” 

Open

De operatie van Will is geslaagd; slechts een klein deel van de tumor kan niet verwijderd worden. “Ik heb echt mazzel gehad”, vindt Will. Terugkijkend op haar behandeling is ze ook vol lof over de communicatie. “Elke seconde van het behandeltraject hadden de artsen voor ons omschreven. Moeilijke vragen gingen ze niet uit de weg; ze gaven eerlijk antwoord over de risico’s van de operatie en dat het spannend was hoe ik eruit zou komen. Voor de jongere generatie is die openheid misschien normaal, maar voor mij was dat heel bijzonder.”

Ook de communicatie tussen de artsen van het Helmondse ziekenhuis en het ETZ verliepen goed. Will: “Ik vond het als patiënt een geruststellend idee dat mijn neuroloog uit het Elkerliek en mijn neurochirurg in het ETZ overlegden over mijn behandeling.” 

Vrijheid

Het gaat goed met Will; ze moet alleen jaarlijks op controle komen in het ETZ. De gevoelloosheid in haar arm en been is nog niet hersteld. Daarom gaat ze aan de slag met revalideren. “Ik moet oefenen, oefenen, oefenen. Dat is niet zo gemakkelijk voor mij hoor”, grinnikt Will. “Ze krijgt ondersteuning van een ergotherapeut. Verder loopt en fiets ze veel op de loopband en de hometrainer en tuiniert ze dagelijks in haar grote tuin. “Sinds kort mag ik ook weer autorijden”, zegt Will met een grote glimlach. “Heerlijk dat ik weer die vrijheid heb.”

Dikke 10

Will kijkt positief terug op haar tijd in het ziekenhuis. “De zorg die ik kreeg van de medewerkers was geweldig. Van mij krijgen ze allemaal een dikke 10!” Eén leerpuntje heeft ze nog wel: “Ik had zo graag na mijn ontslag uit het ziekenhuis de medewerkers een handje willen geven en zeggen: ‘Jongens, het was top!’ Helaas is dat moment uitgebleven. Maar mijn grote dank uitspreken, kan ik nu doen via dit artikel.”
 

Lees meer over Neurochirurgie in het ETZ