‘Er zat een engel op mijn schouder, die mij waarschuwde’

Een moment van verbijstering en ongeloof. Even slikken en dan krijgen de tranen de vrije loop bij Carla Verharen (60). Op dat moment besefte ze dat haar leven ingrijpend zou veranderen. Ze kreeg namelijk de diagnose borstkanker.

Een vergeten afspraak voor het bevolkingsonderzoek borstkanker, daarmee begon het voor Carla. “Ik werkte thuis en was in de veronderstelling dat er niks in mijn agenda stond. Totdat ik buiten zat, een agendamelding hoorde en me realiseerde dat ik de afspraak was vergeten”, herinnert ze zich. “Ik ben toen als een speer naar het onderzoek gereden, maar eenmaal daar aangekomen, mocht ik niet meer naar binnen.” Erg vervelend voor Carla, die er ook echt van baalde. Toen ze weer thuiskwam was de irritatie nog altijd niet verdwenen. Ze vertelde het verhaal aan haar man en nam de beslissing ‘om het onderzoek maar gewoon over te slaan’.

Spanning

‘Borstkanker komt toch niet voor bij mij in de familie, dus waarom zou ik gaan?’, zei ze tegen haar man. Een verraderlijke gedachte die grote gevolgen had gehad als Carla niet toch besloot om even de GGD te bellen. Voor een uitnodiging voor het volgende onderzoek die ze niet wilde missen. De telefoniste gaf toen aan dat er in april nog plek was en raadde Carla aan om alsnog te gaan. Dat bleek een gouden advies te zijn. “Toen rolde daar de diagnose borstkanker uit”, vertelt ze.

Vanaf dat moment ging het snel. Eén dag later zat ze samen met haar man op de polikliniek Mammacare in het ETZ. Na een mammografie, een röntgenfoto van de borst, en een echo kreeg ze de zo gevreesde diagnose. Bij de Mammacare wonden ze er geen doekjes om, iets wat Carla wel kon waarderen. “De zorgverleners zijn lief en eerlijk. Dat moet je hebben in dit soort situaties.” Ook op de dag dat ze de uitslag van de operatie kreeg. “Ik sliep slecht en dacht aan het ergste. Ik sleepte me dan ook voort van de hoofdingang tot aan de poli”, aldus Carla. “Daarna gebeurde er wel iets prettigs. De chirurg kwam binnen en gaf me meteen de uitslag.” Die was goed, want de snijvlakken en de lymfeklieren waren schoon.

Veel veranderd

Hoewel Carla na dat fantastische bericht nog wel bestraald moest worden in Instituut Verbeeten, nam niemand haar het gelukkige gevoel meer af. “Ik was er nog niet, maar toch was dat het beste nieuws dat ik op dat moment kon krijgen.” Tot die uitslag was het een erg onzekere, moeilijke periode. Zelf zag ze mensen in haar directe omgeving veranderen. “Als patiënt kreeg ik na het bespreken van het behandelplan een soort adrenalinekick. Ik wilde vechten voor mijn herstel en vooral niet horen dat ik er misschien over een poosje niet meer was”, legt Carla uit. “Mijn kinderen en man associëren kanker met de dood. Mijn kinderen dachten: jeetje, mama is er straks niet meer en mijn man dacht: met kerstmis zit ik alleen. Als patiënt zie ik het verdriet bij anderen. Dat is erg moeilijk.”

Ook Carla veranderde na de diagnose. “Je wordt wat zachter en vindt bepaalde zaken totaal niet meer belangrijk, want je denkt: er zijn wel ergere dingen. Je gaat ook anders tegen het leven aankijken. Voor mijn ziekte had ik perspectief, zoals werken tot mijn pensioen. Toen bedacht ik me dat het weinig had gescheeld of ik had het niet gered.” Een andere verandering was het blij worden van kleine dingen in het leven. Zo geniet ze meer van vakanties en etentjes met vrienden of het gezin, wandelingen in de natuur en zonnige dagen. “Ik leef meer in het nu en geniet ervan. Geld en oordelen van andere mensen zijn een stuk onbelangrijker geworden.”

Belangrijke boodschap

Carla’s verhaal bleek een belangrijke boodschap voor anderen, zo ook voor een collega en haar man. “Hij merkte al een tijdje iets aan zijn borst, maar was nog niet naar de huisarts gegaan. Toen mijn collega het verhaal hoorde, heeft ze hem meteen naar de huisarts gestuurd”, herinnert Carla zich. Uiteindelijk bleek hij dus borstkanker mét uitzaaiingen te hebben. “Hij is veel verder van huis en krijgt nog altijd chemotherapie.”

Inmiddels lacht het leven Carla weer toe. De bestralingen zijn goed verlopen en het enige wat nog rest is een hormonale kuur. Zo is het einde van een zeer zware, emotionele periode in zicht. Een periode die ook heel anders had kunnen aflopen, beseft ook Carla. “Er zat een engel op mijn schouder, die mij waarschuwde.” Haar kwaadaardige tumor bleek namelijk zó te diep te zitten, dat die niet voelbaar of merkbaar aanwezig was. Ze denkt wel eens na over wat er had kunnen gebeuren als ze niet naar het bevolkingsonderzoek was gegaan. “De tumor is in drie jaar tijd gegroeid, dus dan kun je nagaan hoe het er twee jaar later uit had gezien.” Op de vraag wat ze mensen graag wil meegeven, heeft ze maar één antwoord: “Laat je alsjeblieft onderzoeken, want dat kan het verschil zijn tussen leven en dood.”