''Ik was er zo klaar mee''

“Ik was er zo klaar mee! De wil om naar een gezond lichaam te gaan was groter dan de angst, dat meesjouwen van dat gewicht wilde ik gewoon niet meer.”

De doorslag voor een bariatrische operatie kwam op vakantie doordat ik gewoon niet meer mee kwam met mijn gezin. “Ik ben veel te jong om als een bejaarde naar boven te hobbelen.”  

Angst voor de operatie

Ik mocht zelf kiezen bypass of sleeve. Ik weet het nog goed dat vond ik zo gek, ik zei “jij bent de chirurg” uiteindelijk heb ik zelf voor de sleeve gekozen. Ik was bang voor de eventuele complicaties van de operatie. De chirurg wist mij gerust te stellen: “Je bent jong, je hebt geen andere onderliggende medische klachten en daarom is de kans op complicaties heel klein.” Toen realiseerde ik me, als de kans zo klein is dan moet ik me daar maar gewoon overheen zetten. Dat gesprek heeft mij daarin echt geholpen. De chirurg zei dat het goed is dat je je realiseert dat er complicaties kunnen zijn. Als je er te licht over denkt, kan het soms tegenvallen. Ik heb ook nooit gedacht dat doen we even. 

Ik zag heel erg op tegen de operatie. Dat heeft me ook lang tegen gehouden om door te zetten. Toen ik naar de chirurg mocht zei ik tegen mijzelf ‘ik ga het niet doen’ ik had last van doemdenken over de mogelijke complicaties. Op mijn 16e ben ik een keer heel vervelend wakker geworden uit een narcose, ik trok zelf de tube eruit. Daar was ik nu ook bang voor.

Toen de chirurg voorafgaand aan de operatie vroeg hoe het met mij ging, begon ik meteen al te huilen. Ik vond het heel spannend. De voorbereiding voor de operatie was heel goed. Ik heb zelf tegen de OK-assistenten gezegd: ga even met mij over wat anders praten zodat ik rustig de operatie in kan. We spraken over de dingen die ik weer hoopte te bereiken, paardrijden is er daar een van!

Ik had na de operatie wat pijn en wat extra zuurstof gekregen maar ben gelukkig goed wakker geworden. Ik kreeg de tip van een vriendin; ga zo rustig mogelijk de narcose in. 

De eerste dagen na de operatie

De eerste dagen vond ik wel tegenvallen, ik heb een aantal dagen pijn gehad. Als mensen zeggen je hebt geen pijn, nou dat is niet waar. Ik heb de eerste 4 dagen paracetamol op, daarna niet meer. Het gas waarmee ze je buik opblazen, is ook niet zo fijn, dat gaf wat last tussen mijn schouderbladen. 
Maar na drie dagen kon ik al weer heel veel zelf. Ik was verbaasd dat je zo snel weer zo mobiel bent. Ik heb toen weer een blokje omgelopen. Die pijn is wel vervelend, met name als je je wil omdraaien in bed. Van de littekens had ik nog wel langere tijd last, dat trekt gewoon. Met name daar waar het stukje maag eruit is gehaald. Ik moest ook wel wennen aan het hongergevoel waar ik in het begin veel last van had. 

Omdat ik een sleeve kreeg, mocht ik de eerste twee weken na de operatie alleen vloeibaar eten. Ik heb toen een planning gemaakt voor deze weken en op papier gezet wat ik in de ochtend, middag, de avond en tussendoor zou gaan eten. Dat heb ik toen allemaal voor de operatie in huis gehaald. Zoals yoghurt, kwark en soepen. 

Ik heb mezelf de eerste 2 weken na de operatie de rust gegeven om goed te herstellen en als ik moe was, ging ik ook gewoon even rustig liggen. Al met al is het me erg meegevallen. 
Na 2 weken ben ik weer een paar dagen per week gaan werken en kon ik ook weer autorijden. 
Wel ben ik heel moe geweest tijdens de eerste periode. Ik had ook net een nieuwe baan. 

Giselle wil graag als tip meegeven gun jezelf de tijd om te herstellen. 

Alles wordt makkelijker

Nu ben ik 10 maanden verder. Alles is makkelijker geworden. Ergens naar toe gaan, uit de auto stappen, de trap oplopen en weekendjes weg. Het geeft gewoon zoveel meer bewegingsvrijheid en energie. Ook psychisch is het veranderd. Ik denk wel eens dat ik bijna depressief was in de periode voordat ik werd geopereerd. Komende week ga ik voor het eerst weer paard rijden!

Het eten gaat goed, sommige vaste dingen, zoals aardappels, vallen niet goed. Of als ik te snel eet, dan moet ik soms overgeven. Maar dat vervelende gevoel is maar van korte duur. 
Ik kan bijvoorbeeld ook geen gesmolten kaas, brood, hamburgers, en knakworst meer verdragen. Soms probeer ik het toch, gaat het niet dan  probeer ik het later nog een keer. 
Ik vind dat je je zelf af en toe wel wat moet gunnen. Als je helemaal niks pakt, houd je het ook niet vol. Op mijn verjaardag heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer een appelflap op. 

Ik ben nu 10 maanden verder en ik merk dat ik nu weer meer kan eten. Tegelijk ben ik me ook bewust dat ik voor de rest van mijn leven een aangepast eetpatroon moet aanhouden. De operatie is een hulpmiddel en geen oplossing! 

Ik ben nu 47 kilo afgevallen, ik zou heel graag naar de -50 kg willen. Maar als het zo blijft, ben ik ook erg tevreden.