"Eigen lied helpt Ineke door een zware periode"

Ineke Verploegen had vorig jaar wekenlang corona en bleef daarna moe en last houden van haar longen. Een kwaadaardig gezwel in haar linkerlong bleek haar te kwellen. Ze schreef een lied over wat haar overkwam én om sneller te kunnen herstellen.

Ik leefde lange tijd in een roes na het horen van de diagnose longkanker. Ongeloof en vooral ook gevoelens van angst overvielen me. Dat gevoel bleef, ook de operatie en de eerste weken van de revalidatie. Het waren emotionele tijden. We zijn krap vier maanden verder en nu begint de verwerking voor mij eigenlijk pas echt. Het schrijven van een eigen lied - samen met mijn man - heeft mij hierbij enorm geholpen”, vertelt Ineke (59). Gelukkig konden de kwaadaardige tumor en enkele lymfeklieren succesvol operatief verwijderd worden. De tumor was te groot om via een kijkoperatie verwijderd te worden, een heel stel ribben moesten worden gebroken en zijn gekneusd tijdens de operatie.

Tranen

Samen met haar kersverse man Ruud doet Ineke haar verhaal. Thuis in de woonkamer. Tussen haar zelf gemaakt fantasie beesten van gerecycled materiaal. Ineke knutselt graag, dat geeft haar afleiding.  
Tijdens het gesprek rollen af en toe de tranen over haar wangen. Maar de lach overheerst, ook op haar gezicht.

Ruud en Ineke zijn afgelopen augustus in het huwelijksbootje gestapt. Een paar dagen later overleed haar moeder en korte tijd later hoorde ze dat ze een kwaadaardige tumor in haar linkerlong had. “Onze wereld stortte in”, zegt Ruud zacht. “We zijn nu nog aan het opkrabbelen. We hopen met ons lied - dat Ruud heeft gezongen - andere patiënten een hart onder de riem te steken. Dat lotgenoten zich hierin herkennen en dat het hen kracht en vertrouwen geeft tijdens hun herstel. Net zoals het ons een boost heeft gegeven. Ik wil lotgenoten graag mijn verhaal vertellen. Niet alleen de ellende, maar ook de hoopvolle momenten en over mijn voorspoedige herstel.”

Steun

Het zingen van het lied geeft haar nog altijd steun. Ook lekker koken voor haar Ruud en haar gezin, ‘als de jongens er zijn’, vindt ze fijn. Ineke is hartstikke trots op zichzelf en op alle stappen die ze zet in haar revalidatie. “Ik wandel op eigen kracht naar de supermarkt en heb nog niet in mijn rolstoel hoeven zitten. Ook neem ik zelf weer de trap naar boven. Ik kan ’s avonds langer opblijven en sukkel niet langer om 19 uur voor de tv in slaap”, lacht ze. “Daarvoor klop ik mezelf elke dag op mijn schouders. Volgens mijn fysiotherapeut gaat mijn revalidatie heel voorspoedig. Hij noemt me een streber. Alles wat ik nu al weer zelfstandig kan, daar staat bij veel patiënten een jaar voor. Ook het afbouwen van de (pijn)medicatie gaat snel.”

Goed herstellen, dat doet ze dus, ook in haar eigen beleving. “Ik heb nu meer conditie dan ik jarenlang heb gehad. Wie weet hoe lang dat gezwel er al gezeten heeft. Eigenlijk heeft corona mij gered. Als ik dat niet gehad had, was ik gewoon door blijven sukkelen. Ik ben er voor mijn gevoel net op tijd bij geweest.”

Geniet

In het begin, net na de operatie, kon ze helemaal nog niks zelf. Uit bed opstaan, douchen, aankleden; haar lieve Ruud hielp haar met alles. We zijn nu krap vier maanden verder en Ineke voelt zich goed. Ook realiseert ze zich des te meer dat het leven zomaar voorbij kan zijn. “Dus geniet van elk moment en blijf op jezelf vertrouwen. Waar een wil is, is een weg.” Geregeld zingen ze samen het lied ‘Never Give Up’: “Het helpt me positief te blijven. Er zijn dagen dat het hier de hele tijd opstaat.”