Anke werd uitgeplaatst naar Roermond

“Ik heb genoten van de rit”

Hoe is het wanneer je corona hebt en ineens te horen krijgt dat er geen plaats meer in jouw ziekenhuis? Het overkwam Anke van Berkel (69) uit Goirle. Zij lag met corona in het ETZ Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis en werd overgeplaatst naar het Laurentius Ziekenhuis in Roermond. Ze vertelt haar verhaal.

Sukkelen

Anke maakt korte zinnen. “Ik ben nog erg kortademig. Ik heb vanmorgen wat lopen rommelen en nu is de energie op. Het valt tegen hoe weinig ik nog kan. Gelukkig gaat het elke dag iets beter.”

Het begon in april van dit jaar. Een hartinfarct was het begin van een lange rij gebeurtenissen en complicaties. Eerst werd er een stent geplaatst. Maar daarmee waren de klachten niet voorbij. Uiteindelijk kreeg Anke een pacemaker. “Ik ben zo’n 6 à 7 keer in het TweeSteden geweest. Na de plaatsing van de pacemaker moest ik revalideren. Maar ik bleef moe, ik kwam geen millimeter vooruit. Het ziekenhuis stuurde me naar de huisarts, die stuurde me naar de Physian Assistent. Die vond dat ik niet klinisch behandeld hoefde te worden. Twee, drie weken zo doorsukkelen - ik werd er moedeloos van.”

Toch corona

Toen werd haar man ziek. Kort daarna kreeg Anke het ook. Kortademig, hoesten. De arts dacht aan een longembolie - dus naar het ETZ. Na het afnemen van een coronatest (“ook dat ging niet zonder slag of stoot, ik had erna 3 weken lang een bloedneus”) kwam de uitslag: Anke heeft corona. Ze wordt overgebracht naar de cohortafdeling (een afdeling waar alle coronapatiënten bij elkaar liggen, red.) van het ETZ.

Naar Limburg

Op de cohortafdeling in het ETZ is het druk. Heel druk. “Ik heb dat ook wel gemerkt. Verpleegkundigen deden hun best, maar hadden het te druk om goed naar me te luisteren. En omdat ik jaren in het ETZ heb gewerkt, bemoeide ik me er mee als ik zag dat dingen niet goed gingen. Misschien niet altijd leuk voor de verpleging, maar ik kan sommige dingen niet op z’n beloop laten.” Hoe is het om ineens te horen dat je wordt overgeplaatst? “Eerlijk gezegd heb ik genoten van die rit. De buschauffeur pakte de laatste kilometers een route tussendoor, dat was prachtig. We hadden begeleiding van een politiemotor, zowel voor als achter de bus. En het laatste stuk vloog er een politiehelikopter boven de bus. Wanneer maak je nou zoiets mee?”

Geen bezoek

Anke lag 2 weken in Roermond. “Het Laurentius ziekenhuis is een stuk kleiner dan het ETZ. Dat maakte dat ze meer tijd voor me vrij konden maken. Iedereen was zo vriendelijk en er werd goed naar me geluisterd. Ze bleven regelmatig staan voor een kletspraatje en dat vond ik heerlijk.”
Bezoek ontvangen kon niet. “In het ziekenhuis op bezoek komen was moeilijk. Er kon dagelijks één persoon op bezoek komen in een tijdsblok van 20 minuten. Voor mijn man was dat niet te doen. Nu is hij internationaal chauffeur geweest, dus we zijn het gewend om langere tijd uit elkaar te zijn. En beeldbellen is een prima alternatief.”

Anke is nu weer thuis. “Ik zit nog een volle week in quarantaine. En eten lukt nog niet zo goed, dus ik heb drinkvoeding. Ik heb goede hoop op herstel. Mijn boodschap aan al het personeel? Hoe druk je hebt ook hebt, luister goed naar je patiënt. En houd vol.”