Als fysiotherapeut binnen het ETZ werk je op verschillende afdelingen door heel het ziekenhuis. Buiten dat je bezig bent met patiëntzorg, draai je ook mee tijdens projecten die de zorg verbeteren. Ook het scholen van collega’s, artsen en verpleegkundige behoort tot hun verantwoordelijkheden. We spraken fysiotherapeuten Bas en Bram over hun werk.
Loopbaan
Bas heeft in 2013 zijn afstudeerstage binnen het ETZ succesvol afgerond. Hierna heeft hij de vakantiewaarneming gedaan. Na een halfjaar reizen en een tijd gewerkt te hebben in de praktijk, besloot Bas terug te komen naar het ziekenhuis. “De variatie die je hebt als fysiotherapeut binnen het ziekenhuis spreekt mij toch meer aan. In het begin leer je met de basis die je hebt vanuit je opleiding kennismaken met alle specialismen. Al snel ging mijn voorkeur uit naar Neurologie. Door middel van een aantal cursussen heb ik hier mijn expertise van weten te maken. Inmiddels werk ik ongeveer 5 jaar op de algemene neurologie, de stroke-unit en de neurochirurgie”.
Bram behaalde zijn diploma als fysiotherapeut in 1998. Hierna is hij Bewegingswetenschappen gaan studeren in Maastricht. Na het behalen van zijn diploma heeft Bram ervaring op gedaan bij meerdere ziekenhuizen. Tegenwoordig vind je hem op de afdeling Interne Geneeskunde, met oncologie als speerpunt: “De grote verscheidenheid aan verschillende disciplines waar je mee samenwerkt én de afwisseling tussen patiëntenzorg en onderzoek maakt het werken in het ziekenhuis interessant. De reden waarom ik ervoor heb gekozen me te verdiepen in oncologie, is omdat ik word ingezet in alle fasen van de ziekte. Per fase is het doel van de behandeling weer anders. Wat maakt dat iedere behandeling een andere uitdaging met zich mee brengt.”
Ziekenhuisfysio vs. Praktijkfysio
Er zit een verschil tussen de werkzaamheden als fysiotherapeut in de praktijk als in een ziekenhuis.
Bram: “In de praktijk was ik vaak voor mijn gevoel aan een stuk door patiënten aan het helpen. Ik wilde wat meer variatie in mijn werk. In het ziekenhuis ben ik naast het behandelen van patiënten, op verschillende manieren bezig om de zorg te verbeteren. Dit doe ik onder andere door een paar keer per jaar les te geven bij Nederlands Paramedisch Instituut. Door collega’s te scholen binnen het ziekenhuis én door te participeren in onderzoek. De afgelopen twee jaar was ik projectleider van een beweegproject binnen het ziekenhuis. Die variatie is heel leuk en verveelt niet.”
Bas: “Voor mij geldt hetzelfde. Ik wilde van te voren niet precies weten wat de planning was voor die dag. Ik vind het juist leuk om snel te moeten schakelen tussen casussen. Het komt wel eens voor dat een patiënt niet in staat is om te trainen en je na vijf minuten alweer klaar bent. Dan stap ik bij de volgende patiënt binnen en begin ik direct weer aan een hele nieuwe casus. In het ziekenhuis krijg je te maken met de acute fase/allereerste fase bij een revalidatie. Dat vind ik de meest interessante realisatiefase van een patiënt. Op Neurologie zijn daardoor je doelen heel anders, in vergelijking met de praktijk. In het ziekenhuis heb je bijvoorbeeld het doel om een patiënt zelfstandig uit bed te laten gaan. In de praktijk ligt de focus meer op het revalideren op langer termijn.”
De eerste stappen
Doordat het ETZ een level I traumacentrum en neurocentrum is komen er weleens heftige casussen voorbij.
Bas: “Ik kan me één casus nog goed herinneren. Het was tijdens mijn stageperiode binnen het ETZ. De patiënt had een eenzijdige verlamming. Samen gingen we toch proberen te lopen langs een behandelbank. Moeizaam gingen de passen voorwaarts en achterwaarts. Hij ging weer zitten in zijn rolstoel en barstte in huilen uit. Hij zei; “Bas, je hebt de eerste stappen met mij gemaakt.” Dat moment was zo bijzonder dat ik meer wilde.”
Bram: “Je krijgt soms zo veel terug van de patiënten en dat maakt ons werk heel erg mooi. Omdat het zo acuut is en ze vaak nog geen idee hebben wat hen te wachten staat, is de periode in het ziekenhuis heel bijzonder. Samen kijken we dan naar wat ze wel kunnen in plaats van niet.”