Jessica baalde en genoot van coschappen in het ETZ
Jessica had pech: een loting bepaalde dat ze coschappen ging lopen in het ETZ. En daar had ze geen zin in. Jessica zag op tegen de reisafstand vanaf haar woonplaats Woudenberg. Het negatieve beeld kantelde langzaam. Hoe ziet ze het ETZ nu? We spraken erover met Jessica.
Balen
We ontmoeten Jessica bij het operatiecomplex. Na wat veiligheids- en hygiënemaatregelen volgen we haar naar binnen. ‘’Ambitieus, gedreven en eerlijk’’, aldus Jessica antwoordend op de vraag om zichzelf in een aantal worden te omschrijven. ‘’Dus dat past goed bij het ETZ’’, vervolgt ze. ‘’We zijn hier eerlijk over kansen, behandelen patiënten niet onnodig en geven mensen waar ze recht op hebben. Altijd in samenspraak met de patiënt zelf’’, vertelt Jessica over het ziekenhuis waar ze eigenlijk geen coschappen wilde lopen. ‘’Ik werd ingeloot om coschappen te lopen, dat was dus niet mijn eigen keuze. Ik zag er echt tegenop. Ik woon vlakbij Amersfoort en het ETZ is qua reisafstand het slechtste wat ik kon treffen’’, vertelt ze terwijl ze naar een röntgenfoto op een van de schermen in de operatiekamer kijkt.
De tekst gaat verder onder de foto.
Coassistent Jessica
Ontbijten doe ik in de auto
Toch loopt Jessica tevreden door het operatiecomplex. Bespeuren we daar een gekantelde mening? ‘”Nou ja, de reisafstand blijft zoals ‘ie is. Het gevoel waarmee ik ‘m afleg is wel compleet anders. Ik kwam terecht in een gemoedelijk ziekenhuis vol kansen. Een ander uiterste van wat je wel eens hoort over ‘krukkencoschappen’ waarin je alleen maar mag zitten en kijken. Ik voel me hier echt onderdeel van het team en er is veel ruimte om dingen zelf te doen. Ik hoorde vooraf ook wel over verschillen tussen de Nijmeegse en Rotterdamse co’s. Die zijn er ongetwijfeld, maar op de werkvloer zie ik het als een mooie mix in elkaar opgaan. Dus terugkomend op de vraag: ja, mijn beeld is zeker positief veranderd. Het blijft zuur als je in de file staat. Maar het is het mij waard. En ik probeer mijn reistijd ook gewoon wat nuttiger te besteden. Ontbijten doe ik bijvoorbeeld in de auto’’, lacht ze.
Hopelijk zijn er over anderhalf jaar nog steeds ANIOS-kansen
Jessica kiest voor een sector die volgens de krantenkoppen enorm onder druk staat. Hoe ervaart Jessica dat? ‘’De werkdruk moet je niet onderschatten. De personeelstekorten zijn groot en dat doet wat met mensen. Persoonlijk heb ik er niet zo’n last van. Sterker nog: ik vind fijn om het druk te hebben want de tijd vliegt als je op de OK staat of bezig bent op spoed. Het maakt het werk ook dynamisch. Extra bijzonder is het dat het ETZ een traumacentrum is waardoor hier vakinhoudelijk interessante cases plaatsvinden’’, vertelt Jessica die tijdens haar coschap chirurgie de interesse in het snijdende vak bevestigd zag worden. ‘’Ik wil als ANIOS door in deze richting en er is aangegeven dat dit in het ETZ ook kan. Ik hoop dat dit over anderhalf jaar nog steeds zo is’’, deelt Jessica met mooie slotwoorden over een hobbelige weg richting haar coschappen in het ETZ.
Collega van Jessica worden?
Bekijk vacatures
Coschappen in het ETZ