'De toekomst blijft onzeker'

“Toen ik de uitslag hoorde, zakte de grond weg onder mijn voeten.” Ad Kokx (65) heeft een gehoorgangtumor, die is uitgezaaid naar zijn hoofd en aangezicht.

Ad gaat naar de kaakchirurg wegens pijn in het kaakgewricht. “Toen hij ook even in mijn oor keek, werd ik meteen doorgestuurd naar de KNO-arts. Die nam vervolgens iets weg uit mijn oor. Een week later moest ik terugkomen. Ik was me nog van geen kwaad bewust”, zegt Ad. Een week later terug op de poli KNO krijgt Ad het slechte nieuws te horen. “De dokter viel meteen met de deur in huis: ‘Meneer Kokx, u heeft huidkanker in uw oor. En het is ernstig.’ Op dat moment stortte de wereld van mij en mijn vrouw in”, zegt Ad. 

Bestralingen

Na een doorverwijzing naar de oncoloog in het Erasmus MC in Rotterdam, blijken er geen behandelmogelijkheden meer te zijn voor Ad, behalve enkele bestralingen voor pijnbestrijding. “In het Instituut Verbeeten werd ik geholpen door dokter S.B. Oei. Een enorm sympathieke man. Hij zei: ‘Ik ben toch een beetje eigenwijs. Ik wil voorstellen om dertig bestralingen te doen op het sterkste niveau.’ Die optie greep ik dan ook met beide handen aan”, zegt Ad. 

Opname

De behandeling lijkt aan te slaan: de tumor in het oor en de hersenen slinken. Maar dat gaat niet zonder slag of stoot; Ad wordt gedurende het behandeltraject ernstig ziek. Hij wordt opgenomen op de verpleegafdeling Oncologie. Daar heeft hij drie weken gelegen. “Die weken hebben mij diep gegrepen; ik heb daar zoveel leed gezien.”

Ad geeft als voorbeeld een dertigjarige vrouw die terminaal ziek is. Gedurende de drie weken verblijft Ad op een eenpersoonskamer. “Ik lag de eerste dagen op een kamer met vier personen, maar mocht al snel naar een eenpersoonskamer. Dat vond ik erg fijn, want ik heb daar nooit om gevraagd. De verpleegkundigen hebben aan mij gezien dat ik het leed van mijn medepatiënten erg confronterend vond.”

Onzeker

Ad kampt nog dagelijks met de kanker. “De rechterkant van mijn gezicht is door de tumor verlamd. Daarom heeft de plastisch chirurg me geopereerd aan mijn wenkbrauw, zodat ik wat beter kan zien. Ook eten en slikken gaat heel moeizaam, ik blijf met de week kilo’s afvallen.” De toekomst blijft onzeker. Mede vanwege hart-, huid en longproblemen is Ad nog wekelijks in het ziekenhuis te vinden. “We wachten de volgende controle maar weer in spanning af.”

Sterke band

Ad en zijn vrouw leven met de dag. “Ik ben al 43 jaar getrouwd, mijn vrouw is mijn steun en toeverlaat. Toen ik drie weken in het ziekenhuis lag, bleef ik maar op de klok kijken totdat ze er was. Tien minuten voelden als een uur. De ziekte heeft onze band nog sterker gemaakt. Momenteel genieten we met volle teugen van onze kleinzoon- en dochter. Elke maandag en dinsdag halen ik en mijn vrouw ze van school. Dat hopen we nog heel lang te mogen doen.”